امیر کبیر و قائم مقام فراهانی

شخصیت های تاریخی بزرگ و کوچکی که تاریخ گاهی بزرگشان داشته و گاهی حقیرشان ساخته، اما از همه بدتر وضع وقایع دروغین و واژگونی از شخصیت هاست که اتفاقا قریب به اتفاق در مقام وزارت و صدارت دربار ایران بودند برای نمونه امیرکبیر و قائم مقام فراهانی از آن جمله است...!

امیر کبیر دقیقا و گام به گام از تولد تا مرگ با قائم مقام فراهانی یک راه می سپارند:

هردو در فراهان متولد می شوند، هر دو در معیت شاه، شاه جوانی را به مسند شاهی می نشانند، هر دو تا مقام قائم مقام شاه ارتقاء می یابند، هر دو دست بر اصلاحات گسترده می زنند، و هر دو به دست شاه به قتل می رسند... این ویژگی تطابق تاریخی دو شخصیت تاریخی براستی از نوادر تاریخ است!

 

از فراست و زیرکی امیر کبیر توقع بیش ازاین است... امیر کبیر با فاصله نچندان دوری ازسرگذشت  قائم مقام فراهانی دقیقا در تله مرگی گرفتار می شود که همزاد تاریخی او گرفتار گردید.

تله مرگی که با نادیده گرفتن تمام حواشی تاریخی دیگر، یکی ازاصلی ترین مقدمات افول و سقوط شان فراموشی جایگاه صدارت در رکاب شاه، و صدور فرمانهای شاهانه حتی برای شاه است!

برای نمونه بنگرید بر این سند تاریخی از امیر کبیر و درشت گویی و سفله رویی او... به نوع ادبیات و تکبر و فرمانروایی امیر در این نامه دقت فرمایید، گویی نامه شاهی به غلامی است! چنین ادبیات سخیفی در مقام صدارت شاه و همسر همشیره شاه شایسته هیچ مرد آزاده ای نیست. چه توهین و تحقیری فراتر از این  که همشیره شاه را اسباب مزاح و تحقیر شاه می نماید:

متن فرمان امیر به شاه:

قربانت شوم

الساعه که در ایوان منزل با همشیره همایونی به شکستن لبه نان مشغولم خبر رسید که شاهزاده وثوق‌الدوله حاکم قم را که به جرم رشاء و ارتشاء معزول کرده بودم به توصیه عمه خود ابقاء فرموده و سخن هزل بر زبان رانده‌اید. فرستادم او را تحت الحفظ به تهران بیاورند تا اعلیحضرت بدانند که اداره امور مملکت با توصیه عمه و خاله نمی‌شود.

زیاده جسارت است. تقی

براستی این جسارت بسیار فراتر از "زیاده جسارت است" به نظر می رسد شاه به پاس ایام خوشی که با امیر از سر گذشت، از مرگ تحقیر آمیز او در انظار عموم درگذشته است.